Το έργο επιδεικνύει έναν ιδιότυπο στιλιστικό εκλεκτικισμό, καθώς συνδυάζει διάφορους τρόπους οργάνωσης του φθογγικού υλικού (από δωδεκαφθογγισμό έως διευρυμένη τονικότητα), διάφορα είδη υφής (από ομοφωνία έως ποϊντιλισμό) και ποικιλία ηχοχρωμάτων (μέσω συνδυασμού συμβατικών και διευρυμένων τεχνικών εκτέλεσης). Ο εκλεκτικισμός αυτός εξυπηρετεί μια ενδιαφέρουσα δομική αφήγηση, καθώς ενθαρρύνει τη νοηματοδότηση της μουσικής στη βάση της θεώρησης των διαφόρων οργανικών μερών ως υποκειμένων που αλληλεπιδρούν στην προσπάθειά τους να συγχρονιστούν και να βρουν τον βηματισμό τους σε ένα ιδιότυπο τάνγκο. Κατά την πρόοδο αυτής της διαδικασίας, οι τονικές αναφορές γίνονται σταδιακά όλο και πιο σαφείς (με το κοντραμπάσο να παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό μέσω ισοκρατών και λειτουργικά υπαινικτικών μελωδικών κινήσεων), όπως και οι στιλιστικές αναφορές στο μουσικό είδος του τάνγκο με τη σταδιακή ανάδυση και εδραίωση αναγνωρίσιμων ιδιωματικών ρυθμομελωδικών χειρονομιών και επαναληπτικών συνοδευτικών σχημάτων. Τη στιγμή που τα υποκείμενα της ιδιαίτερης αυτής αφήγησης βρίσκουν τον βηματισμό τους σε ένα ζωηρό και λυρικό τάνγκο σε Λα ελάσσονα, η μουσική απότομα και απροσαδόκητα διακόπτεται, αφήνοντας μόνο ως απόηχο μόνο τον επίμονο ισοκράτη Λα του κοντραμπάσου.