Στην 1η ελληνική σουϊτα για βιολοντσέλο και πιάνο ο συνθέτης επιλέγει να δώσει σε κάθε ένα από τα τέσσερα μέρη το όνομα μιας ελληνικής τοποθεσίας. Το πρώτο μέρος "Νίσυρος - Βιθυνία" όργανώνεται στο μορφολογικό πρότυπο ΑΒΑ', όπου στο Α ακούγονται δύο πεντάμετρες μελωδίες σε επανάληψη. Το Β είναι πλήρως αντιθετικό ρυθμικά, μετρικά, αγωγικά, εκφρατστικά. Η "Χίος", ένα πιο σύντομο andante, βασίζεται σε ένα δίμετρο λυρικό θέμα που επαναλαμβάνεται και παραλάσσεται και από τα δύο όργανα. Η "Μακεδονία" θυμίζει την οργάνωση του πρώτου μέρους, αφού επιστρέφει το ΑΒΑ', με το Α αυτή τη φορά να βασίζεται σε ένα επτάμετρο θέμα και το Β να αλλάζει ριζικά μέτρο, χαρακτήρα και ηχόχρωμα. Το τελευταίο μέρος, αυτό της "Κρήτης", έχει γρήγορο ρυθμό και χορευτική διάθεση, όπως υποδηλώνουν οι σημειώσεις του συνθέτη στην παρτιτούρα.