Η φόρμα του έργου είναι “ανοιχτή”, κυλάει αβίαστα από την μια ιδέα στην άλλη, πλάθεται κάθε στιγμή, άλλοτε κατά απρόσμενο κι άλλοτε κατά αναμενόμενο τρόπο από το δραματουργικό ένστικτο του συνθέτη, και δεν απαιτεί απ’ τον ακροατή μια συγκεκριμένη στάση ή γνώση εκ των προτέρων. Οι εσωτερικές σχέσεις του έργου διατηρούνται όσο το δυνατόν πιο αφηρημένες, οδηγούν από την μια μουσική ιδέα στην επόμενη, με το κοντραμπάσο να επιτελεί τον “μίτο της Αριάδνης" παρέχοντας συνοχή και ενότητα κατά τη διάρκεια του έργου.