Τόσο ο τίτλος όσο και τα δομικά χαρακτηριστικά του έργου προδίδουν τη μακρόχρονη εμπειρία του συνθέτη με το μουσικό θέατρο, όχι τόσο ως προγραμματική αναφορά όσο ως παραπομπή στις πρακτικές και στην αισθητική πρόταση του μουσικού θεάτρου. Από τη μία μεριά, το μέρος του σόλο κοντραμπάσου μοιάζει να μιμείται τον επιτονισμό, την άρθρωση, τα μελωδικά και ρυθμομετρικά χαρακτηριστικά, αλλά και τις εκφραστικές δυνατότητες της ομιλούσας ανθρώπινης φωνής, χρησιμοποιώντας μικροτονικά διαστήματα και επιστρατεύοντας, μεταξύ άλλων, μια ευρεία γκάμα διευρυμένων τεχνικών εκτέλεσης. Από την άλλη μεριά, ο ιδιαίτερος τρόπος δομικής οργάνωσης του υλικού ενθαρρύνει την επαγωγή μιας αφηγηματικής γραμμής, στα ίχνη της οποίας διατάσσονται τα διάφορα γεγονότα με μια θεατρικότητα που καθιστά τη σκηνική διάσταση της μουσικής ερμηνείας του έργου αποφασιστικό παράγοντα της πρόσληψής του.