Το έργο έχει ένα χαρακτήρα πολύ έντονης εσωτερικότητας και λυρισμού, κάποτε δεξιοτεχνικό, άλοτε με διάθεση αυτοσυγκέντρωσης, μεταφυσικής ανάτασης θα λέγαμε, αποτελεί και την μορφοποίηση ηχητικά της αρχικής μουσικής ιδέας. Αυτό σαν αφετηρία, θέλει να καταδείξει αυτόν τον "έπαινο" στην ανθρώπινη ύπαρξη και την βαθιά πίστη του συνθέτη, ότι η ανθρώπινη ύπαρξη παρόλο που αποτελείται από δύο υποστάσεις -την παρούσα, η οποία αποτελεί τη μορφή αυτοεπίγνωσης αυτού του κόσμου, σαν μια άκρη νοητής γραμμής, κι απ' την άλλη, την τέλεια έκφραση της θπόστασής μας, που αποτεεί και την θεϊκή μας αυτοεπίγνωση, που είναι η άλλη άκρη της νοητής γραμμής- αυτό που της απολείπεται είναι η ένωση αυτών των δύο άκρων για να μας δώσουν τον αιώνιο κύκλο της Ζωής χωρίς αρχή και τέλος. Έτσι ο κύκλος συμπληρώνεται και "...τοφθαρτόν ενδύεται την αφθαρσίαν και το θνητόν την αθανασίαν!" Η οργάνωση του "Εγκώμιου ΙΙΙ" έχει όα τα χαρακτηριστικά μιας σπειροειδούς μορφής, χρησιμοποιώντας μια αμιγώς τεχνική ανάπτυξης διαστημάτων, η οπο΄΄ια κι αυτή σαν ύφος υπόκειται σ' ένα:

           A                        B                               C                          Coda

(ab, ac, bc, cd,...)   (ab, bc, ac,...)     (όλα τα στοιχεία των Α=Β)

όπου το μουσικό υλικό αδιαλείπτως εξελίσσεται σε κινούργιες εκφάνσεις παρέχοντας στο έργο την ηρεμία ενός ανώτερου συντονισμού, ενός εσωτερικού τραγουδιού.

Σημείωμα  του ιδίου του συνθέτη στο πρόγραμμα της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στις 16.05.2012 στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, με σολίστ στο κοντραμπάσο τον Γιάννη Χατζή.