Στο πρώτο μέρος του έργου γίνεται αντιληπτό εξ αρχής ότι το διάστημα 4ης αυξημένης παίζει καθοριστικό ρόλο: ακούγεται αμέσως στη συνοδεία του πιάνου και ένα μέτρο αργότερα στην έναρξη του θέματος στο μέρος του βιολοντσέλου/κοντραμπάσου. Το θέμα έχει έκταση 5 μέτρων, με τη ρυθμική αγωγή να αλλάζει στο τρίτο μέτρο από 4/4 σε 3/4 δημιουργώντας μια συμμετρία. Αφού το θέμα ακουστεί και από τα δύο όργανα με το ίδιο τονικό κέντρο, μεταφέρεται ένα διάστημα 5ης καθαρό χαμηλότερα για να ακουστεί και πάλι πρώτα από το βιολοντσέλο/κοντραμπάσο και μετά από το πιάνο, θυμίζοντας τη σχέση τονικής-δεσπόζουσας ανάμεσα σε κύριο και δευτερεύον θέμα σε μία σονατίνα (χαρακτηρισμό που φέρει ο τίτλος του κομματιού). Το δίπολο λα-ρε εμφανίζεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα στη χαμηλότερη φωνή, όπως ως συνοδεία του θέματος γεφυρωμένο με βηματική κίνηση, αλλά και στην ξαφνική αλλαγή ύφους και επιφανειακού ρυθμού, συμπληρωμένο εδώ από πλήρη χρωματική κίνηση. Το δεύτερο μέρος είναι ένα σύντομο andante, όπως θα περίμενε κανείς σε μία σονατίνα, που ξεκινάει με μία συγχορδία λα ελάσσονας και καταλήγει σε μία συγχορδία ρε μείζονας, κάνοντας αναφορά στο προαναφερθέν δίπολο. Το τρίτο και τελευταίο μέρος, με τον έντονα παρεστιγμένο ρυθμό και την επισήμανση "romeka dance" στην παρτιτούρα, θυμίζει έντονα παραδοσιακό χορό, γεγονός που συνδέεται με την καταγωγή του συνθέτη απο Σάμο και Ικαρία, παραδοσιακά στοιχεία της μουσικής των οποίων χρησιμοποιεί συχνά στις συνθέσεις του.