Το έργο οργανώνεται μορφολογικά κατά το συμβατικό πρότυπο των τμηματικών παραλλαγών. Το θέμα δεν εμφανίζεται στην αρχή, αλλά αναδύεται μέσα από έναν εκτενή "πρόλογο" 35 μέτρων, ο εμφατικός πεντατονικός χαρακτήρας του οποίου προοικονομεί τον διατονικό χαρακτήρα της θεματικής μελωδίας. Η μελωδία αυτή φαίνεται να εκδιπλώνει έναν υπαινικτικά πολυφωνικά ιστό, επιδεικνύοντας χαρακτηριστικά "σύνθετης μελωδίας" (compound melody) ως πιθανή αναφορά στην ιδιαίτερη μονοφωνική υφή των μπαρόκ έργων για έγχορδα. Την ίδια στιγμή, η αλληλουχία των παραλλαγών που ακολουθούν χαρακτηρίζεται από σαφείς αναφορές στον στιλιστικό ορίζοντα του κλασικισμού (π.χ. περιλαμβάνουν μία αργή παραλλαγή, μία δεξιοτεχνική παραλλαγή κ.λπ.), ενώ ταυτοχρόνως απομακρύνουν σταδιακά τη μουσική από το αρχικό διατονικό περιβάλλον της προς την κατεύθυνση μιας εντεινόμενης χρωματικότητας.