Το παραπάνω ποίημα δίνεται από τον συνθέτη στο προλογικό σημείωμα της παρτιτούρας και συνοδεύει το έργο, πλαισιώνοντας προγραμματικά τον τίτλο του (Emmeni). Σύμφωνα με το ίδιο σημείωμα, ο τίτλος του έργου παραπέμπει σε ένα θηλυκό όνομα που είναι εμπνευσμένο από την ελληνική λέξη "εμμονή". Δεν είναι δύσκολο να συσχετίσει κανείς ερμηνευτικά την ιδέα της εμμονής με τη χαρακτηριστική οργάνωση των μελωδικών γραμμών του έργου, η οποία φαίνεται να βασίζεται στην επαναληπτική παράταξη στοιχειωδών μελωδικών πυρήνων σε στενό φάσμα τονικών υψών και με συχνή χρήση μικροτόνων και μικροδιαστημάτων. Οι μελωδικές αυτές γραμμές συμμετέχουν σε μια αναδυόμενη πολυμελωδική υφή, η οποία αναπτύσσεται με τη σταδιακή είσοδο των διαφορετικών οργανικών μερών σαν σε μίμηση. Αναφορικά με την εκτέλεση του έργου, ο συνθέτης αναφέρει χαρακτηριστικά στο προλογικό σημείωμα της παρτιτούρας: "Phrasing is very important in this piece. Measures help so to realize where phrases start, evolve or end. I believe more in things beyond sound, music can be anything. There are entities. Performers re-enact them. A reality evolves. It's them: performers or entites, you cannot tell. Direction is always more important than being accurate. And the score is always a guide, not the piece itself."