Το Α’ μέρος της σονάτας διακρίνεται από δύο φάσεις. Η πρώτη έχει πιο περίπλοκη και ερωταπαντητική υφή, και η δεύτερη προσεγγίζει την ομοφωνία. Το μελωδικό υλικό του κοντραμπάσου στην αρχή περιορίζεται κυρίως σε ελαττωμένες συγχορδίες, που όμως δημιουργούν διατονικούς συσχετισμούς μέσα από την κατά περιστάσεις γραμμικότητα των μελωδιών, ενώ έντονο είναι και το στοιχείο της μίμησης. Διαστήματα που κυριαρχούν είναι το ημιτόνιο, η τρίτη μικρή, και η πέμπτη καθαρή. Στην δεύτερη φάση, το κοντραμπάσο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, με φράσεις που διατηρούν αυτήν την «διατονικίζουσα» δομή τους, όμως τα διαστήματα του ημιτονίου στις μελωδικές γραμμές είναι περισσότερο συχνά. Προς το τέλος μάλιστα, επανέρχεται η συνοδευτική λειτουργία του κοντραμπάσου, με σειρά από ελαττωμένες συγχορδίες σε συνεχή επανάληψη.

Το Β΄ μέρος έχει σαφέστατα πιο ανάλαφρο ύφος, με τον ρόλο του κοντραμπάσου στην αρχή να είναι πιο παρασκηνιακός, με τη συνοδεία του να περιορίζεται αφενός σε διαστήματα 5ης ελαττωμένης (πρόκειται για εύκολες στο παίξιμο συνηχήσεις) και αφετέρου σε διαστήματα 3ης μικρής. Πέρα από την έναρξη, το κομμάτι υπαινίσσεται έως και διατονική συλλογή (μι ελάσσονα και σι ύφεση ελάσσονα), αλλά με πολλούς φθόγγους οι οποίοι ταλαντώνουν αυτή τη διατονικότητα. Η διατονικότητα διατηρείται ακόμη και όταν η υφή έχει αλλάξει σε πιο αποσπασματική, χωρίς όμως να υπονοείται κάποιο συγκεκριμένο και σταθερό φθογγικό κέντρο, το οποίο επιτυγχάνεται λόγω των σύντομων γραμμικών μελωδιών που είναι δομημένες με διαστήματα δευτέρας (συνήθως ένας τόνος και ένα ημιτόνιο).