Οι έννοιες της πύκνωσης και της συσσώρευσης διαμορφώνουν το βασικό άξονα στον οποίο αναπτύσσεται η σύνθεση. Η περιστροφή των φθόγγων στο μουσικό χώρο, η σύνθεση και στη συνέχεια η διάσπασή τους αποτελούν τις θεμελιώδεις τεχνικές εξέλιξης του έργου, το οποίο διαρθρώνεται μορφολογικά μέσα από πέντε ενότητες. Αρχικά εκτίθεται το βασικό φθογγικό υλικό με τη μορφή μεμονωμένων περιστρεφόμενων φθόγγων σε μικρά σύνολα. Ακολουθεί η έκθεση ενός εκτεταμένου θέματος, μια μακρόσυρτη σχεδόν ατέρμονη μελωδία με καρκινική δομή, το οποίο συντίθεται από αυτούς τους ίδιους αρχικούς φθόγγους με την τεχνική της διάνθισης. Από το σημείο αυτό αρχίζει σταδιακά η πύκνωση και η συσσώρευση των μουσικών στοιχείων. Η έννοια της περιστροφής επεκτείνεται και διευρύνεται, ενώ τα μελωδικά στοιχεία του θέματος υφίστανται διάσπαση και διασπείρονται στο χώρο και το χρόνο. Η διαδικασία οδηγείται σε μία εκτεταμένη αποκορύφωση, μια στιγμή απλωμένη στο χρόνο, που συνδυάζει τον ηχητικό όγκο με την έννοια της ακινησίας. Πολύ σύντομα η περιστροφή των φθόγγων και η διασπορά των μελωδικών στοιχείων περιορίζονται. Το αρχικό θέμα επανέρχεται ολοκληρωμένο για άλλη μία φορά και οδηγείται προς μία τελική κατάσταση λύσης και ηρεμίας. Ο τίτλος του έργου οφείλεται στον εσωστρεφή χαρακτήρα του και στο τελετουργικό του ύφος. Το έργο είναι αφιερωμένο στην μητέρα της συνθέτριας.