Ακούγοντας την έναρξη του έργου κανείς εύλογα αναρωτιέται γιατί υπάρχει το ερωτηματικό δίπλα στη λέξη tango στον τίτλο. Ο χαρακτηριστικός staccato ρυθμός σε ακορντεόν και πιάνο, η μελωδία που ακούγεται σε βιολί, κοντραμπάσο, και αργότερα και στο μέρος του ακορντεόν, θυμίζουν καθόλα τον αργεντίνικο χορό που προσδοκεί να ακούσει ο ακροατής. Γρήγορα αυτή η προσδοκία αμφισβητείται με μουσικές "παρενθέσεις" που καταργούν όλα τα χαρακτηριστικά του tango: γρήγορα τεχνικά περάσματα στο βιολί αντικαθιστούν την λυρικότητα της μελωδίας, και ο χαρακτηριστικός ρυθμός δίνει τη θέση του σε συνηχήσεις μεγάλης διάρκειας που καταργούν την αίσθηση του ισχυρού. Αυτές οι "παρενθέσεις" ακούγονται εμβόλιμα, άλλωτε μεγαλύτερες και άλλωτε μικρότερες σε διάρκεια, ανάμεσα στα "σταθερά" μέρη που επαναφέρουν την αίσθηση του tango. Εκτός από τις "παρενθέσεις", άλλη μία τεχνική αποσταθεροποίησης είναι η χρήση του κανόνα: μελωδίες με έντονα τα στοιχεία του tango παίρνουν μέρος σε κανόνες όπου οι είσοδοι των φωνών γίνονται αρχικά με μισό μέτρο διαφορά, και αργότερα μόλις με έναν χρόνο διαφορά, δημιουργώντας πυκνή αντιστικτική υφή που σε συνδυασμό με τα διαφορετικά ηχοχρώματα των μουσικών οργάνων δημιουργεί μία στιγμή κορύφωσης λίγο πριν την ολοκλήρωση του έργου.