Σύνθεση που αντλεί τα βασικά της δομικά υλικά από την ρυθμική αγωγή του τάνγκο (περισσότερο σαν αφετηρία και λιγότερο σαν αυτοσκοπός), την αρμονική και μελωδική γλώσσα της τζαζ (οι θεματικές αναπτύξεις παραπέμπουν σε τζαζίστικους αυτοσχεδιασμούς) και τον μοντερνισμό του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Η φόρμα ακολουθεί το κλασικό μοντέλο: έκθεση -ανάπτυξη- επανέκθεση, με κάποια παρεμβαλλόμενα επεισόδια να δημιουργούν νέες αντιθέσεις και πρόσθετη δραματική πλοκή χωρίς όμως να απειλείται ο λυρικός χαρακτήρας της σύνθεσης. (σχόλια του συνθέτη)