Το έργο απηχεί τον ιδιότυπο εκλεκτικισμό του συνθέτη και την άνεσή του να συνδυάζει και να διαχειρίζεται διάφορα μουσικά στυλ και συνθετικές διεργασίες. Η βασική στιλιστική αναφορά είναι στη τζαζ μουσική, όπως προδίδει η χρήση ιδιωματικών αρμονικών και ρυθμομετρικών δομών. Την ίδια στιγμή, η έμφαση στη διασφάλιση της δομικής συνοχής των δύο μερών του έργου μέσω διεργασιών θεματικής επεξεργασίας παραπέμπει στην έντεχνη δυτική μουσική παράδοση.