Ο τίτλος μεταφράζεται από τα ιταλικά ως «μετά το θάνατο του πατέρα», με εναλλακτικό τίτλο «συναισθηματική φαντασία». Το πιάνο συνδιαλέγεται με το κοντραμπάσο συμπληρώνοντας το ένα το άλλο. Το μελωδικό υλικό εκ πρώτης όψεως παραπέμπει στις οκτατονικές συλλογές, όμως ως επί το πλείστον οι μελωδίες είναι σύντομες και γραμμικές, σαν να είναι δομημένες πάνω σε τετράχορδα. Οι διαφορετικοί φθόγγοι που περιβάλλουν τις κεντρικές νότες είναι διαρκώς μεταβαλλόμενοι και λειτουργούν ως διανθισμοί, ελκόμενοι από αυτές. Οι ρυθμικές αξίες δημιουργούν την εντύπωση της ταλάντωσης, ακόμα και της αποδόμησης της περιοδικότητας του παλμού, με τις ρυθμικές φιγούρες να διαφέρουν κατά ελάχιστο κάθε φορά, προσομοιάζοντας ενίοτε και τους ρυθμικούς τρόπους του Μεσιάν με τις προστιθέμενες αξίες. Αυτό βέβαια αναιρείται στο δεύτερο και στο τέταρτο τμήμα του κομματιού, με τον ρυθμό πλήρως κανονικοποιημένο.