Γενημένος στην Krimscaya και με καταγωγή από τον Μεγάλο Καύκασο, μετανάστευσε στην Ελλάδα το 1922. Ήταν ο πρώτος Έλληνας σαξοφωνίστας καθώς και συνθέτης της προπολεμικής και της πρώτης μεταπολεμικής εποχής. Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών σαξόφωνο με τον Σπύρο Λαζάρου και θεωρητικά με τον Γεώργιο Σκλάβο. Μετά τον πόλεμο, έφυγε για σπουδές στο Παρίσι, όπου βάσει της καρτέλας εγγραφής που διατηρείται στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας (Archive Nationales de France AJ/37/651), στις 21.11.1949 εισήχθη στη τάξη της σύνθεσης στο πρώην Conservatoire National de Musique et d’ Art Dramatique de Paris (σημερινό Conservatoire national supérieur de musique et de danse de Paris). Σύμφωνα με ιδιόχειρο βιογραφικό του συνθέτη, σπούδασε σαξόφωνο με τον Marcel Mule (1901-2001), θεωρητικά με τον Noel Galon (1891-1966), σύνθεση με τον Tony Aubin (1907-1981) και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot (1888-1965).

Το 1955 τιμήθηκε με το “Ειδικό Βραβείο της Φιλίας των Λαών” στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κουλτούρας και Ειρήνης, για το συμφωνικό και χορωδιακό έργο του “Η Ειρήνη”. Επιστρέφοντας κατόπιν στην Ελλάδα, απογοητεύτηκε από την ελληνική μουσική και πολιτική πραγματικότητα και από την αρνητική αποδοχή που αντιμετώπισε λόγω των αντίθετων πολιτικών του πεποιθήσεων απέναντι στο υπάρχον πολιτικό καθεστώς της εποχής, γεγονός που προβάλεται σε επιστολές του προς το τότε Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, της οποίας διετέλεσε μέλος. Αυτό μάλλον αποτέλεσε την κύρια αιτία για την μετεγκατάστασή του το 1960 στο Παρίσι.