Ο τίτλος του έργου δηλώνει περισσότερο την σχετικά σύντομη διάρκειά του (περίπου 20' λεπτά), σε αντίθεση με τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο σολίστ σε ότι αφορά την τεχνική των τοξοτών εγχόρδων οργάνων. Σε ορισμένες περιπτώσεις του ζητείται με τα ελεύθερα δάχτυλα του αριστερού χεριού να παίζει pizzicato, ενώ
ταυτόχρονα παίζει και arco. Στην περίπτωση αυτή ο συνθέτης χρησιμοποιεί δύο διαφορετικά πεντάγραμμα, ένα για το arco και ένα για το pizzicato. Η ορχήστρα πλαισιώνεται με ένα από τα ξύλινα πνευστά –φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο-, άρπα και όλα τα έγχορδα (εκτός από ομάδα κοντραμπάσων). Ο τρόπος χρησιμοποίησης των οργάνων, ο ρυθμός, η εξέλιξη και η αρχιτεκτονική του έργου καθώς και η απουσία τονικότητας, το κατατάσσουν στη σύγχρονη τεχνοτροπία. Αν και υπάρχουν σειρές, η σύνθεση δεν είναι δωδεκαφθογγική και ο συνθέτης φαίνεται να ακολουθεί ένα δικό του τρόπο γραψίματος, αποτέλεσμα εγκεφαλικής δουλειάς και συναισθήματος, χωρίς να επιτρέπει την εισβολή του τυχαίου στη δομή του έργου.