Το πρώτο μέρος του έργου οργανώνεται μορφολογικά κατά το πρότυπο της διμερούς μορφής, με κάθε ένα από τα δύο τμήματα να ξεκινάει με την ίδια χαρακτηριστική μελωδική χειρονομία (το πρώτο στα χαμηλά έγχορδο και το δεύτερο στο πρώτο βιολί). Η αρχική επαναληψιμότητα της χειρονομίας αυτής (σαν ostinato) καθώς και η πυκνή αντιστικτική υφή δημιουργούν την προσδοκία ότι το κομμάτι θα ακολουθήσει τη δομική οργάνωση των Μπαρόκ συνεχών παραλλαγών (όπως, π.χ., στην περίπτωση μιας chaconne ή μιας passacaglia). Ωστόσο, κατά την πορεία της δομικής αφήγησης, η προσοδοκία αυτή μένει ανεπιβεβαίωτη, καθώς πολύ γρήγορα το κομμάτι εγκαταλείπει το ostinato και κινείται πιο ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά. Από την άλλη μεριά, το δεύτερο μέρος είναι ένα tango σε Ρε ελάσσονα, έχοντας όλες τις χαρακτηριστικές ρυθμομελωδικές χειρονομίες και την εκφραστικότητα του συγκεκριμένου μουσικού είδους.