Σε ηλικία δέκα ετών, ξεκίνησε μαθήματα βιολιού με τον Χ. Κελπανίδη, στη Θεσσαλονίκη και, μετά το τέλος του Εμφυλίου και την επιστροφή της οικογενείας του στην Αθήνα, συνέχισε με την ; Κανδρεβιώτου στο βιολί και τον Μάριο Βάρβογλη στα θεωρητικά, στο Ελληνικό Ωδείο. Αργότερα θα πάει στο Ωδείο Αθηνών, όπου και θα ολοκληρώσει τις σπουδές του, τόσο στο βιολί (καθηγητής Ιωσήφ Μπουστίντουι) όσο και στα θεωρητικά (καθηγητής Φιλοκτήτης Οικονομίδης). Αργότερα θα πάρει δίπλωμα σύνθεσης με καθηγητή τον Γ. Α. Παπαϊωάννου (1960). Με υποτροφία του Πανεπιστημίου Αθηνών,[1] θα ολοκληρώσει τις σπουδές του στην -τότε- Δυτική Γερμανία και, συγκεκριμένα, στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου το 1960-2, στο βιολί με τον Κράους, στα ανώτερα θεωρητικά και τη σύνθεση με τον Γκύντερ Μπιάλας και στη διεύθυνση ορχήστρας με τον Λέσινγκ. Κατόπιν, με υποτροφίες της Δ. Γερμανίας και Αυστρίας, θα συνεχίσει στο «Μοτσαρτέουμ» του Σάλτσμπουργκ, όπου θα αφιερωθεί στη διεύθυνση ορχήστρας (1962-5), υπό τους Χέρμαν Σέρχεν και Κ. Βίνμπεργκερ. Επίσης, θα παρακολουθήσει μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας στο Intern. Dirig. Praktikum του Βερολίνου και παραδόσεις υπό τον Χέρμπερτ φον Κάραγιαν στην ίδια πόλη (1962-3).[ Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του ήταν η συνεργασία του με τον διάσημο μελετητή του Μότσαρτ, Μπέρναρντ Πάουμγκαρτνερ, του οποίου υπήρξε βοηθός στην ορχήστρα Καμεράτα Ακαντέμικα του Σάλτσμπουργκ από το 1964 μέχρι το 1968. Στην αυστριακή πόλη μελέτησε σύνθεση και με τον Τσέζαρ Μπρέζγκεν, λάτρη της ελληνικής μουσικής, ο οποίος στα έργα του χρησιμοποιούσε και θέματα από την ελληνική δημοτική μουσική. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Σάλτσμπουργκ συνέθεσε το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του, Τρία Τραγούδια, για βαρύτονο και ορχήστρα σε ποίηση Γ. Σεφέρη, πρώτη εκτέλεση, 1965. Το συγκεκριμένο έργο είναι γραμμένο στο 12-φθογγικό σύστημα και παρουσιάστηκε στη Β’ Ελληνική Εβδομάδα Σύγχρονης Μουσικής. Το Νοέμβριο του 1968 έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής και αρχιμουσικός της Σουηβικής Συμφωνικής Ορχήστρας (Schwäbisches Symphonieorchester), στην πόλη Ρόιτλινγκεν. Το 1979 συνθέτει το έργο Τρίπτυχον, για το οποίο ο ίδιος αναφέρει σε συνέντευξή του τον Οκτώβριο του 2012: Είναι σε φόρμα συμφονιέτας και αποτελείται από τρία μέρη που βασίζονται σε τρία ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Αρχικά ήταν τρία τραγούδια που είχαν γραφτεί το ‘63 και το ‘64, ύστερα από τη βράβευση του ποιητή με το Νόμπελ. Τα ποιήματα των τραγουδιών είναι τα : «Εδώ τελειώνουν τα έργα», «Κι’ αν ο αγέρας φυσά» και «Στο στήθος μου πληγή ανοίγει πάλι».