Πρόκειται για έργο με έντονες μεταπτώσεις και εμφανή την αντίθεση μεταξύ λυρικού και ρυθμικού στοιχείου. Η επιμονή – έως και εμμονή – στο ρυθμικό μοτίβο δύο δεκάτων έκτων με όγδοο διασκευάζεται διαρκώς και εξελίσσεται μέσω παραλλαγών στην υφή και την άρθρωση (pizzicati με arco, staccato με legato, adagio με allegro), αλλά και σύνθετων μέτρων και ρυθμικών patterns. Οι χειρονομίες και οι μελωδικές φράσεις είναι ως επί το πλείστον διατονικές αλλά με αρκετούς χρωματικούς φθόγγους που δρουν είτε προσαγωγικά με σκοπό τη δημιουργία εντύπωσης κεντρικότητας, είτε αμιγώς χρωματικές όπως η χαρακτηριστική φράση που συναντάται στην πρώτη ενότητα (μι-φα-φα#). Θα διακρίναμε τρεις ενότητες στο κομμάτι για κοντραμπάσο, οι οποίες ωστόσο διατηρούν έντονο το στοιχείο της εναλλαγής ως προς το ύφος. Η πρώτη ενότητα εναλλάσσει αργή με γρήγορη ταχύτητα, χρωματικές με μελωδικές χειρονομίες, forte με piano, pizzicato με arco, και παίξιμο στην χαμηλή και ψηλή περιοχή του οργάνου. Στη δεύτερη ενότητα οι ενιαίες μελωδικές γραμμές έρχονται σε αντίθεση με ρυθμικές και συγκοπτόμενες φράσεις, που σταδιακά οδηγούν σε μια σύνθεση αυτών των δύο στοιχείων στην ψηλότερη περιοχή του οργάνου. Η τελευταία ενότητα έχει στοιχεία λυρικότητας και νοσταλγίας, αλλά και χειρονομίες που παραπέμπουν σε πιο χορευτική μουσική.